Na de uitreiking van de Ultimas, de Vlaamse cultuurprijzen, hebben de cultuurvakbonden ook een trofee in de aanbieding. Welke kunstorganisatie kiest bijvoorbeeld voor een professionele doorstart aan intern democratisch overleg door een syndicale personeelsafvaardiging op te starten? Is er een cultuurhuis dat extra initiatief neemt om de precaire situatie van flexwerkers te verbeteren? Wie wil er inzake solidariteit een winnaar zijn, een voorhoede in rechtvaardigheid? Graag een seintje, lof komt u toe, prijzen en applaus krijg je erbij.

Nu de verkiezingen weer dichter komen, komt de cultuurstrijd van N-VA terug boven water. Mobiliteit, justitie, dat moet allemaal volledig Vlaams worden. Maar hoe verloopt die cultuurstrijd met betrekking tot cultuur?

"Ik ben een revolutionair" zo opende Joachim Pohlmann een van zijn columns in De Morgen (11 mei), die dienen om het conservatisme met het nodige retorisch dandyisme terug hip te maken bij jongeren. "Maar waardigheid is mijn wapen … burgerlijk fatsoen mijn revolutionaire actie", voegd...

Al van ‘de museumstichting’ gehoord? Dat is een beleidsinitiatief om het Antwerpse fotomuseum, modemuseum en diamantmuseum onder te brengen in een private structuur, los van de democratische controle van het stedelijke of Vlaamse bestuur. Maar wel in de greep van een beheersraad waar vooral N-VA de pet op heeft, zonder pottenkijkers. Deze museumdeal zet het bestaande personeelsbeleid op de helling en duwt deze cultuurhuizen in de armen van het zakendoen van de creatieve industrie. Musea horen geen virtrines van bedrijven te zijn!

Goed nieuws, zo klonk het in de kranten, want cultuurminister Gatz (Open Vld) had bij de projectsubsidies in de tweede ronde van het kunstendecreet Jan Decorte opgevist. Het resultaat van deze ronde legt daarentegen andermaal dezelfde pijnpunten bloot. Hoe lang nog?

De projectsubsidies zijn een ware bottle neck van het besparingsbeleid. In 2013 zat er nog ruim 10 miljoen in de pot voor individuele kunstenaars en projectorganisaties, in 2015 nog maar 6,5 miljoen. Reikte Schauvliege in 2013 nog 8 m...

Kunstenaars die ons probeerden te waarschuwen voor de praktijken van Monsanto door actie te voeren tegen de gesubsidieerde samenwerking van deze killermultinational met de UGent, werden door onze beleidsvoerders aan de publieke schandpaal genageld. Vandaag blijkt hoe onrechtvaardig dat was. Wat vindt Cultuurminister Gatz van deze geschonden vrijheid?

Geachte Cultuurminister, Beste Sven Gatz, Zoals U vandaag bij het doornemen van de kranten hebt kunnen merken, zwijgt ook de mainstream media niet...

Uit een enquête van het sociaal fonds voor podiumkunsten blijkt dat cultuurwerkers in de podiumkunsten en de muziek met plezier en engagement werken. Maar 47% geeft aan nood te hebben aan herstel. 26% zegt constant moe te zijn en rust nodig te hebben. Zonder maatregelen kan deze groep binnen een half jaar uitvallen door ziekte.

Het lijkt wel een Nederlands scenario: na de cultuurbesparingen staken kunstenaars en artistieke organisaties er een tandje bij om te bewijzen dat ze – tegen de negatieve...

Het hypen van de deeleconomie als heiland is een trendy bezigheid. Rogier De Langhe werkte als filosoof op Kuhn, zoekt sindsdien overal paradigmashifts en meent die nu te vinden in een scheve interpretatie van het commons-model (DM, 11/3). Dat zou ons naar een postindustriële wereld voeren, voorbij markt en staat. Werkelijk? Maf aan dit droomdenken is het onderliggend paganisme: de technofantasie dat we via nieuwe media alle maatschappelijke problemen en machtsverhoudingen zullen overstijgen. Digi-daddy in plaats van Vadertje Staat?

In Caermersklooster in Gent opent Fernand Huts volgende week zijn tweede spektakeltentoonstelling ‘Oer. De Wortels van Vlaanderen’. Journalisten en bezoekers kunnen vanaf vandaag al gratis terecht in de experimentele kunstruimte Croxhapox een beetje verder. Daar loopt een vensterproject met het protestpamflet: ‘Graai. De roofbaronnen van Vlaanderen.’ Dat leest als een kritisch commentaar bij de mediagenieke show die Vlaanderen de volgende weken weer over zich heen zal krijgen. (Een gezamenlijk initiatief van cultuurvakbond en kunstruimte.)

(Bespaar)minister van Cultuur Gatz (Open VLD) verwijst kunstenaars en artistieke organisaties door naar de markt: zoek ‘aanvullende middelen’ bij mecenassen! Dat dit neerkomt op een ideologisch offensief, bewijst de nieuwe tentoonstelling ‘Oer. De wortels van Vlaanderen’ van de ondernemer Fernand Huts in het Caermersklooster in Gent. Om dat aan te kaarten, organiseert ACOD Cultuur samen met de experimentele kunstruimte Croxhapox een ‘aanvullende tentoonstelling’ een straat verder: in de acht ramen hangt onderstaand protestpamflet.

Onder de vlag van een coöperatieve en in naam van de deeleconomie een rechtse koers varen als een liberale guerrilla op links terrein? Schijnwerkgever SMart wil er marktleider in zijn. Na een analyse van de foute flex en het lichtzinnig jongleren met progressieve taal, focust deel 3 op het investeren in de juiste vrienden. Lobbywerk, een deeleconomie in populariteit en perceptie zeg maar. SMart omringt zich met strijdbare, solidaire krachten en wil symbolisch kapitaal uitwisselen met partijen die eveneens p2p-newspeak als lokeend gebruiken.

In naam van de deeleconomie onze sociale bescherming uithollen? Het is een lucratieve specialiteit van schijnwerkgever SMart. ‘De foute flex van SMart (1)’, bracht een probleemanalyse. Deel 2 focust op het ideologische springkasteel: progressief woordgebruik lukraak combineren en springen maar. Als het botst, proberen we iets anders. Ook het idee van een coöperatieve doet dienst als imagoversterker. Alle middelen zijn goed om te misleiden, want SMart is gewoon een makelaar in precair flexwerk. Wie het niet redt, belandt plat op de straatstenen.

Leren leven louter in functie van onzeker werk. Vrijwel continu ter beschikking staan voor minder geld en met minder inspraak of rechten. Dat heet ‘sociale innovatie’ in beleidstaal. ‘Sociale dumping’, is het resultaat op de werkvloer. Een voorhoede van deze liberale innovatie is SMart: een digitaal platform dat zich graag vereenzelvigt met de deeleconomie en veel energie steekt in progressieve camouflage. Maar het is een roerganger in snoeihard platformkapitalisme, weliswaar met een nieuwlinks strikje er omheen (meer daarover in deel 2 en 3).

Op 17 januari vierden we alweer Art’s Birthday. Maar valt er dan veel te vieren? Veel te weinig middelen voor de projectsubsidies, besparingen, vermarkting, verpaupering van de cultuurwerkers: daar word je niet meteen vrolijk van. Toch is er ook goed nieuws: actie loont!

In 1963 riep Fluxus-kunstenaar Robert Filliou zijn verjaardag uit tot de officiële geboortedag van de ‘kunst’. Dit statement in een Parijse bar groeide uit tot diverse Art’s Birthday-feesten wereldwijd...

Zola publiceerde zijn beroemde brief ‘J’accuse!’ ooit op een 13de januari. Een goede reden om het neoliberale cultuurbeleid van onze regering nogmaals aan te klagen. Na ze suf te slagen met besparingen, jaagt deze regering cultuurorganisaties nu de markt op. Om dat te stimuleren, ontwikkelde ze fiscale hefbomen die de samenleving veel kosten en de publieke sector onder druk zetten. Niet alleen komt de kunst daarmee nog meer terecht in een kluwen van het zakendoen, ideologisch komt het neer op de promotie van de filantropie-als-business-cultuur.

2017 heeft ook veel waardevols in petto. Zoals de tentoonstelling van Sven ’t Jolle die vanaf januari in Wiels loopt. De tragikomische sculpturen van ’t Jolle getuigen van een ontwapenende eerlijkheid die de onmacht van kunst, om politiek een verschil te maken, prijsgeeft. ‘Maak je niet dik, het is maar kunst’ – als uitgangspunt. Om daarna rustig door te werken aan emanciperende praktijken. Preek je voor eigen kerk omdat je met de symbolische drive eigen aan kunst vooral kunstliefhebbers bereikt? Laat dat nu net de kracht ervan zijn.