Maandag start het Vlaams parlement een nieuw werkjaar. In z’n 11 juli-speech verklapte minister-president Bourgeois dat hij liefst werk wil maken van een eigen grondwet. De arbeidsmarkt en gezondheidszorg moeten in zelfbeheer komen. Om een warm Vlaanderen mogelijk te maken? Niet bepaald geloofwaardig afgaande op het huidige afbraakbeleid. Sander Loones, kroonprins van N-VA, stelde op 11 juli dan weer dat we trots moeten worden op ‘onze’ cultuur. Maar dat ‘Vlaamse merk’, dat patriottische kunstenaars zouden moeten uitdragen, waar staat het voor?

Het nieuwe handvest voor de podiumkunstenaar roept kunstenaars op samen te strijden tegen sociale dumping. Het bestaat een week en is nu al een succes. Dit initiatief is één van de signalen dat een deel van de kunstwereld zich steeds politieker opstelt: ze ijveren voor een solidaire arbeidsorganisatie en willen ook een meer progressieve rol opnemen in onze samenleving.

De State of the Union op het Theaterfestival is traditiegetrouw de aftrap van een nieuw cultuurseizoe...

In de hoop op wat animo, voerde Knack-journalist Peter Casteels vorige week nogmaals een oud debat op over het ‘nut van de cultuursubsidies’. Met de reacties die hij daarmee sprokkelde via zijn Facebook, maakte hij nog een vervolgstukje op Knack.be waarin hij verschillende personen van antwoord dient. Robrecht Vanderbeeken kan zich niet vinden in de woorden die in zijn mond werden gelegd en schreef een recht van antwoord. Knack weigerde het te publiceren. Het zou zeker geen politieke keuze zijn. Zeker niet…

Na de uitreiking van de Ultimas, de Vlaamse cultuurprijzen, hebben de cultuurvakbonden ook een trofee in de aanbieding. Welke kunstorganisatie kiest bijvoorbeeld voor een professionele doorstart aan intern democratisch overleg door een syndicale personeelsafvaardiging op te starten? Is er een cultuurhuis dat extra initiatief neemt om de precaire situatie van flexwerkers te verbeteren? Wie wil er inzake solidariteit een winnaar zijn, een voorhoede in rechtvaardigheid? Graag een seintje, lof komt u toe, prijzen en applaus krijg je erbij.

Nu de verkiezingen weer dichter komen, komt de cultuurstrijd van N-VA terug boven water. Mobiliteit, justitie, dat moet allemaal volledig Vlaams worden. Maar hoe verloopt die cultuurstrijd met betrekking tot cultuur?

"Ik ben een revolutionair" zo opende Joachim Pohlmann een van zijn columns in De Morgen (11 mei), die dienen om het conservatisme met het nodige retorisch dandyisme terug hip te maken bij jongeren. "Maar waardigheid is mijn wapen … burgerlijk fatsoen mijn revolutionaire actie", voegd...

Al van ‘de museumstichting’ gehoord? Dat is een beleidsinitiatief om het Antwerpse fotomuseum, modemuseum en diamantmuseum onder te brengen in een private structuur, los van de democratische controle van het stedelijke of Vlaamse bestuur. Maar wel in de greep van een beheersraad waar vooral N-VA de pet op heeft, zonder pottenkijkers. Deze museumdeal zet het bestaande personeelsbeleid op de helling en duwt deze cultuurhuizen in de armen van het zakendoen van de creatieve industrie. Musea horen geen virtrines van bedrijven te zijn!

Goed nieuws, zo klonk het in de kranten, want cultuurminister Gatz (Open Vld) had bij de projectsubsidies in de tweede ronde van het kunstendecreet Jan Decorte opgevist. Het resultaat van deze ronde legt daarentegen andermaal dezelfde pijnpunten bloot. Hoe lang nog?

De projectsubsidies zijn een ware bottle neck van het besparingsbeleid. In 2013 zat er nog ruim 10 miljoen in de pot voor individuele kunstenaars en projectorganisaties, in 2015 nog maar 6,5 miljoen. Reikte Schauvliege in 2013 nog 8 m...

Kunstenaars die ons probeerden te waarschuwen voor de praktijken van Monsanto door actie te voeren tegen de gesubsidieerde samenwerking van deze killermultinational met de UGent, werden door onze beleidsvoerders aan de publieke schandpaal genageld. Vandaag blijkt hoe onrechtvaardig dat was. Wat vindt Cultuurminister Gatz van deze geschonden vrijheid?

Geachte Cultuurminister, Beste Sven Gatz, Zoals U vandaag bij het doornemen van de kranten hebt kunnen merken, zwijgt ook de mainstream media niet...

Uit een enquête van het sociaal fonds voor podiumkunsten blijkt dat cultuurwerkers in de podiumkunsten en de muziek met plezier en engagement werken. Maar 47% geeft aan nood te hebben aan herstel. 26% zegt constant moe te zijn en rust nodig te hebben. Zonder maatregelen kan deze groep binnen een half jaar uitvallen door ziekte.

Het lijkt wel een Nederlands scenario: na de cultuurbesparingen staken kunstenaars en artistieke organisaties er een tandje bij om te bewijzen dat ze – tegen de negatieve...

Het hypen van de deeleconomie als heiland is een trendy bezigheid. Rogier De Langhe werkte als filosoof op Kuhn, zoekt sindsdien overal paradigmashifts en meent die nu te vinden in een scheve interpretatie van het commons-model (DM, 11/3). Dat zou ons naar een postindustriële wereld voeren, voorbij markt en staat. Werkelijk? Maf aan dit droomdenken is het onderliggend paganisme: de technofantasie dat we via nieuwe media alle maatschappelijke problemen en machtsverhoudingen zullen overstijgen. Digi-daddy in plaats van Vadertje Staat?

In Caermersklooster in Gent opent Fernand Huts volgende week zijn tweede spektakeltentoonstelling ‘Oer. De Wortels van Vlaanderen’. Journalisten en bezoekers kunnen vanaf vandaag al gratis terecht in de experimentele kunstruimte Croxhapox een beetje verder. Daar loopt een vensterproject met het protestpamflet: ‘Graai. De roofbaronnen van Vlaanderen.’ Dat leest als een kritisch commentaar bij de mediagenieke show die Vlaanderen de volgende weken weer over zich heen zal krijgen. (Een gezamenlijk initiatief van cultuurvakbond en kunstruimte.)

(Bespaar)minister van Cultuur Gatz (Open VLD) verwijst kunstenaars en artistieke organisaties door naar de markt: zoek ‘aanvullende middelen’ bij mecenassen! Dat dit neerkomt op een ideologisch offensief, bewijst de nieuwe tentoonstelling ‘Oer. De wortels van Vlaanderen’ van de ondernemer Fernand Huts in het Caermersklooster in Gent. Om dat aan te kaarten, organiseert ACOD Cultuur samen met de experimentele kunstruimte Croxhapox een ‘aanvullende tentoonstelling’ een straat verder: in de acht ramen hangt onderstaand protestpamflet.

Onder de vlag van een coöperatieve en in naam van de deeleconomie een rechtse koers varen als een liberale guerrilla op links terrein? Schijnwerkgever SMart wil er marktleider in zijn. Na een analyse van de foute flex en het lichtzinnig jongleren met progressieve taal, focust deel 3 op het investeren in de juiste vrienden. Lobbywerk, een deeleconomie in populariteit en perceptie zeg maar. SMart omringt zich met strijdbare, solidaire krachten en wil symbolisch kapitaal uitwisselen met partijen die eveneens p2p-newspeak als lokeend gebruiken.

In naam van de deeleconomie onze sociale bescherming uithollen? Het is een lucratieve specialiteit van schijnwerkgever SMart. ‘De foute flex van SMart (1)’, bracht een probleemanalyse. Deel 2 focust op het ideologische springkasteel: progressief woordgebruik lukraak combineren en springen maar. Als het botst, proberen we iets anders. Ook het idee van een coöperatieve doet dienst als imagoversterker. Alle middelen zijn goed om te misleiden, want SMart is gewoon een makelaar in precair flexwerk. Wie het niet redt, belandt plat op de straatstenen.

Leren leven louter in functie van onzeker werk. Vrijwel continu ter beschikking staan voor minder geld en met minder inspraak of rechten. Dat heet ‘sociale innovatie’ in beleidstaal. ‘Sociale dumping’, is het resultaat op de werkvloer. Een voorhoede van deze liberale innovatie is SMart: een digitaal platform dat zich graag vereenzelvigt met de deeleconomie en veel energie steekt in progressieve camouflage. Maar het is een roerganger in snoeihard platformkapitalisme, weliswaar met een nieuwlinks strikje er omheen (meer daarover in deel 2 en 3).